STRONA GŁÓWNA / AKTUALNOŚCI / BIBLIJNE OPOWIEŚCI NA DOBRANOC – SERIA WIECZORYNEK DLA CAŁYCH RODZIN 7 października 2020 Historie zapisane w Piśmie Świętym, czytane przez rodziny Archidiecezji Krakowskiej i emitowane w każdy czwartek o – rusza seria dla dzieci, która pozwoli najmłodszym lepiej poznać Biblię, a rodzinom spędzić wspólnie czas. „Biblijne opowieści na dobranoc” to seria tworzona przez rodziny, dla rodzin. Opowiadania z Pisma Świętego w formie dobranocek, w każdy czwartkowy wieczór, co tydzień pojawiać się będą na kanale You Tube Archidiecezji Krakowskiej. Do współpracy w przygotowywaniu serii zaproszone zostały rodziny współtworzące Duszpasterstwo Rodzin Archidiecezji Krakowskiej. – Reprezentują różne środowiska i inne sposoby przeżywania rodzinności. Są w nich obecne dzieci we wszystkich przedziałach wiekowych, najmłodsze mające kilka miesięcy, jak i starsze, uczęszczające już do szkoły. Rodzice pracują w różnych miejscach, realizując różne zawody. Wartością, która łączy te rodziny, jest czas, jaki pomimo wielości zajęć mają dla siebie – mówi dr Urszula Miernik, diecezjalna doradczyni życia rodzinnego. – Projekt ten włącza się w ogólnospołeczną kampanię promującą czytanie dzieciom. Jej celem jest wspieranie rozwoju emocjonalno-psychicznego dziecka. Zależy nam na inspirowanym przez rodziców duchowym rozwoju dziecka. Dzieci są współuczestnikami życia społecznego, które, jak to dziś zae Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie 1 sierpnia 2022 Abp Marek Jędraszewski w rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego: Bycie Polakiem naprawdę kosztuje – i musi kosztować 1 sierpnia 2022 Nasza Bazylika jest miejscem świętym

Samson w Gazie 161 Następnie udał się Samson do Gazy, gdzie ujrzawszy nierządnicę, poszedł do niej. 2 Powiadomiono o tym mieszkańców Gazy: «Samson tu przyszedł». Otoczyli go więc i czekali na niego całą noc przy bramie miejskiej. Przez całą tę noc zachowywali się cicho, mówiąc: «Zabijemy go, gdy zacznie dnieć». 3 Samson spał aż do północy, a kiedy wstał, ujął wrota miejskiej bramy wraz z jej podwojami i wyrwał je z zaworą, następnie włożył na swe barki i zaniósł na wierzch góry, znajdującej się naprzeciw Hebronu. Samson zdradzony przez Dalilę 4 Później zakochał się w pewnej kobiecie imieniem Dalila1, która mieszkała w dolinie Sorek. 5 Przyszli do niej władcy filistyńscy i powiedzieli: «Oszukaj go i dowiedz się, w czym tkwi jego wielka siła oraz jak moglibyśmy go pokonać, a następnie związać i obezwładnić. Każdy z nas da ci za to tysiąc srebrników». 6 Rzekła więc Dalila do Samsona: «Powiedz mi, proszę cię, gdzie tkwi twoja wielka siła i czym można by cię związać i obezwładnić». 7 Samson dał jej taką odpowiedź: «Gdyby mnie związano siedmioma surowymi linami jeszcze nie wyschłymi, wówczas osłabnę i stanę się zwykłym człowiekiem». 8 Wtedy przynieśli jej władcy filistyńscy siedem surowych lin jeszcze nie wyschłych i związała go nimi. 9 Oni tymczasem uczynili na niego zasadzkę w pokoju, a ona krzyknęła: «Samsonie, Filistyni są nad tobą!» On jednak pozrywał liny, tak jak rwie się nitka zgrzebna, nadpalona przez ogień. Nie poznano więc, w czym tkwi jego siła. 10 Po jakimś czasie rzekła Dalila do Samsona: «Oszukałeś mnie, skłamałeś przede mną. Teraz powiedz mi, proszę cię, czym by cię można związać?» 11 Odpowiedział jej: «Gdyby mnie mocno związano nowymi powrozami, takimi, jakich jeszcze nie używano, wówczas osłabnę i stanę się zwykłym człowiekiem». 12 Wzięła więc Dalila świeże powrozy, jeszcze nie używane, a gdy go nimi związała, rzekła do niego: «Filistyni nad tobą, Samsonie!» A uczynili na niego zasadzkę w pokoju, ale on pozrywał je na swoich barkach jak nici. 13 Wówczas rzekła Dalila do Samsona: «Aż dotąd oszukiwałeś mnie i kłamałeś przede mną? Powiedzże mi wreszcie, czym cię można związać?» Odpowiedział jej: «Gdybyś związała siedem splotów mojej głowy z motkiem nici, a wpleciony w nić palik wbiła w ziemię, »2. 14 Uśpiła go więc, następnie przywiązała siedem splotów włosów do motka nici, przybiła palikiem i zawołała na niego: «Filistyni nad tobą, Samsonie!» Ale on, ocknąwszy się ze snu, wyrwał palik, czółenko tkackie i motek nici. 15 Po jakimś czasie rzekła znów do niego: «Jak ty możesz mówić, że mnie kochasz, skoro serce twoje nie jest ze mną złączone? Oszukałeś mnie już trzy razy nie wyjaśniwszy mi, w czym tkwi twoja wielka siła». 16 I gdy mu się tak każdego dnia naprzykrzała, że go przyprawiała o strapienie, a nawet o śmiertelne wyczerpanie, 17 wówczas otworzył przed nią całe swoje serce i wyznał jej: «Głowy mojej nie dotknęła nigdy brzytwa, albowiem od łona matki jestem Bożym nazirejczykiem. Gdyby mnie ogolono, siła moja odejdzie, osłabnę i stanę się zwykłym człowiekiem». 18 Dalila zrozumiawszy, że jej otworzył całe swe serce, posłała po władców filistyńskich z wiadomością: «Przyjdźcie jeszcze raz, gdyż otworzył mi całe swoje serce». Przyszli więc do niej władcy filistyńscy, niosąc srebro w swoich rękach. 19 Tymczasem uśpiła go na kolanach i przywołała jednego z mężczyzn, aby mu ogolił siedem splotów na głowie. Wtedy zaczęła go obezwładniać, a jego siła opuściła go. 20 Zawołała więc: «Filistyni nad tobą, Samsonie!» On zaś ocknąwszy się rzekł: «Wyjdę jak poprzednio i wybawię się». Nie wiedział jednak, że Pan go opuścił3. 21 Wówczas Filistyni pojmali go, wyłupili mu oczy i zaprowadzili do Gazy, gdzie przykuty dwoma łańcuchami z brązu musiał w więzieniu mleć ziarno. Zemsta Samsona 22 Tymczasem włosy, niegdyś zgolone, poczęły mu odrastać na głowie. 23 Władcy zaś filistyńscy zebrali się, aby na cześć swego boga Dagona złożyć wielkie ofiary. Oddawali się radości i mówili: «Oto bóg nasz wydał w nasze ręce Samsona, wroga naszego». 24 Widział to lud i sławił swego boga, wołając: «Oto bóg nasz wydał w nasze ręce Samsona, wroga naszego, tego, który pustoszył nasz kraj i wielu spośród nas pozabijał». 25 Gdy serca ich były pełne radości, powiedzieli: «Przywołajcie Samsona, niech nas zabawia!» Przyprowadzono więc Samsona z więzienia i zabawiał ich. Postawiono go potem między dwiema kolumnami. 26 I rzekł Samson do chłopca, który go trzymał za rękę: «Prowadź mnie i pozwól mi dotknąć kolumn, na których stoi dom, abym się o nie oparł». 27 W domu tym było pełno mężczyzn i kobiet. Byli tam wszyscy władcy filistyńscy, a na dachu około trzech tysięcy mężczyzn i kobiet, którzy się przypatrywali Samsonowi, gdy ich zabawiał. 28 Wtedy wezwał Samson Pana mówiąc: «Panie Boże, proszę Cię, wspomnij na mnie i przywróć mi siły przynajmniej na ten jeden raz! Boże, niech pomszczę raz jeden na Filistynach moje oczy». 29 Ujął więc Samson obie kolumny, na których stał cały dom, oparł się o nie: o jedną - prawą ręką, o drugą - lewą ręką. 30 Następnie rzekł Samson: «Niech zginę wraz z Filistynami». Gdy się zatem oparł o nie mocno, dom runął na władców i na cały lud, który w nim był zebrany. Tych, których wówczas zabił sam ginąc, było więcej aniżeli tych, których pozabijał w czasie całego swego życia. 31 Bracia jego i cały ród jego ojca przybyli, aby go zabrać. Wróciwszy, pochowali go między Sorea i Esztaol, w grobie Manoacha, jego ojca. Przez lat dwadzieścia sprawował on sądy nad Izraelem.

Orszak został uformowany przy Gminnym Ośrodku Kultury Perła. Stamtąd jego uczestnicy wyruszyli ulicą Białe Zagłębie w kierunku kościoła pod wezwaniem Chrystusa Odkupiciela, po drodze zatrzymując się, by obejrzeć biblijne sceny zaprezentowane przez uczniów szkół podstawowych z Bolechowic, Kowali i Nowin: walkę Dobra ze Złem, Anielską Bramę, Narodzenie Chrystusa, Pokłon

J 1, 1 - "Słowo" - druga Osoba Trójcy Przenajświętszej. Zob. Wstęp; "u Boga" - tylko taki przekład jest odpowiednikiem hellenistycznego zwrotu tu użytego. J 1, 3 - c Niektórzy łączą ten stych w jedno zdanie z 4a: "Co się stało, w Nim było życiem." J 1, 4 - "Życie": Słowo, Syn Ojca, zawiera w sobie pełnię życia (J 3,14; J 17,2), samo jest życiem (J 11,24; J 14,6; 1 J 1,1) i jako takie jest także źródłem życia przyrodzonego i nadprzyrodzonego dla każdego człowieka; "światłością": Słowo, na podobieństwo światła, prowadzi ludzi do Boga i udziela im szczęścia, życia, zbawienia wiecznego (J 3,19; J 9,35-39; J 12, por. Dz 5,20). Por. Prz 4, Iz 9,1; Iz 45,7; Łk 1,79. Światłość ta przezwycięży ciemności (J 8,12; J 12,46). J 1, 6 - Za życia Ewangelisty rozpowszechniały się błędne przekonania, jakoby obiecanym Mesjaszem, był właśnie Jan Chrzciciel. Natchniony Autor odrzuca je (por. J 1, J 3,22n; Mt 3,1nn; Łk 1, J 1, 9 - Ostatnie zdanie poboczne można odnieść bądź do człowieka, bądź do światłości, co jest bardziej prawdopodobne. J 1, 10 - "Świat" w ST oznacza przede wszystkim tych ludzi, którzy zostają we wrogim stosunku do Boga i Jego przykazań; "nie poznał" - w terminologii semickiej, zwłaszcza Janowej, "poznać" oznacza nie tyle akt umysłu, ile zmianę całej moralnej postawy człowieka wobec miłującego Boga, który mu się objawia (J 8, J 10,14; J 16,3; J 17,3; 1 J 2,4; 1 J 4,8; por. Jr 22,15n). J 1, 12 - Człowiek staje się dzieckiem Bożym przez łaskę. Droga do dziecięctwa Bożego prowadzi poprzez wiarę w Syna Bożego (J 3,12). Por. Mt 5,9; Rz 8,14; Ga 3,26; Ga 4,5; 1 J 3,1. J 1, 13 - Kilka rkp oraz cytatów u Ojców Kościoła pozwala odczytać: "który... się narodził". Wówczas byłaby to aluzja do odwiecznych narodzin Słowa lub Jego wcielenia z Matki Dziewicy. J 1, 14 - "Ciałem": hebraizm; znaczy tyle, co "człowiekiem"; "zamieszkało": podobnie jak w ST w czasie wędrówki do Ziemi Obiecanej, a później w świątyni Pan Bóg przebywał wśród swego ludu, czemu dawał symboliczny wyraz w obłoku w czasie dnia, a w słupie ognistym w nocy (por. Wj 13,21n; Wj 24,16; 1 Krl 8,10n; Ez 9,3), tak przez wcielenie Jezus Chrystus realnie zamieszkał wśród nas. Eucharystia to kontynuuje; "pełen" - połączenie tego nieodmiennego przymiotnika raczej z rzeczownikiem "Jednorodzony" niż ze "Słowem" lub z "chwałą" dyktują reguły gramatyczne języka Janowego. Niektórzy upatrują tu echo Wj 34,6. Tzn. łaskę Przymierza Nowego po łasce Starego (por. J 1,17) lub: w następstwie łaski wcielenia - łaskę uczestnictwa w życiu Syna Bożego (J 1,12). J 1, 18 - Dopiero Jezus Chrystus dał doskonałe objawienie o Ojcu: J 3,11; J 6,46; J 7,16; J 14,6-11; Mt 11,27. J 1, 19 - W czwartej Ewangelii - zazwyczaj wrogo nastawieni do Jezusa. J 1, 21 - Por. Ml 3,23n; Pwt 18,15. J 1, 23 - Iz 40,3. J 1, 28 - Część rkp ma: "Betabara". J 1, 29 - Określenie to nawiązuje do Sługi Pańskiego z Iz 53,7 (por. Kpł 14, oraz do baranka paschalnego z Wj 12,3nn (por. Ap 5,6). J 1, 33 - Por. Mt 3,11 par. Chrystus pośle Ducha Świętego po swoim zmartwychwstaniu: J 3,5; J 7,37nn; J 14,16n; J 16,7n; J 20,22; Dz 1,5; Dz 2,1-4. J 1, 39 - Tj. czwarta po południu. J 1, 40 - Drugim był zapewne sam Ewangelista - Jan (por. J 13,23; J 20,2; J 21, J 1, 42 - Zob. Mt 16,18. J 1, 45 - Jeszcze raz wystąpi on w J 21,2. Powszechnie się uważa, że jest to drugie imię Bartłomieja, którego Synoptycy wymieniają zaraz po Filipie (Mt 10,3; Mk 3,18; Łk 6,14). J 1, 48 - Przypomniał mu Jezus jakieś szczególne przeżycie, wiadome tylko Bogu. J 1, 49 - Tytuł mesjański, podobnie jak "Król Izraela": Mt 4,3; Mt 16,16. J 1, 51 - Por. Rdz 28,12-17; Dn 7,13n. Przenośne to określenie charakteryzuje całość ziemskiego życia Jezusa jako Mesjasza, który łączy ziemię z niebem.

Znajdź odpowiedź na Twoje pytanie o wyjaśnij, dlaczego według biblijnej opowieści (o potopie) na niebie pojawiła się tęcza <7zdań> Majulcia Majulcia 04.11.2013

^{OpisDo drewnianego domku dziadków przyjeżdża gromada wnucząt, aby spędzić zimowe ferie. Podczas zabaw na śniegu, kuligu, świętowania Dnia Babci i Dziadka oraz innych wydarzeń dziadzio w sposób przystępny dla dzieci opowiada i wyjaśnia prawdy biblijne zawarte w Dziejach Apostolskich i Apokalipsie według św. Jana. Autorka wspomina swoje dzieciństwo, prawdziwych krewnych, a przede wszystkim ukochanego dziadka Józefa, wiejskiego gawędziarza, który żył w przysiółku Domaradza, Porębach, na Podkarpaciu.}

w. 3: I śpiewają jakby pieśń nowa przed tronem i przed czterema Zwierzętami i przed Starcami: a nikt tej pieśni nie mógł się nauczyć prócz stu czterdziestu czterech tysięcy - wykupionych z ziemi. w. 4: To ci, którzy z kobietami się nie splamili: bo są dziewicami; ci, którzy Barankowi towarzyszą, dokądkolwiek idzie;

Scena uwielbienia Boga i Baranka przez niezliczony tłum w białych szatach z gałązkami palmowymi w rękach przypomina czytelnikowi, który zagubił się już być może w szczegółach akcji otwierania pieczęci, że Jan ciągle znajduje się w niebie, że widzi Boży tron podtrzymywany przez cztery żywe istoty, przypominające wyglądem lwa, cielca, człowieka i orła, otoczony wieńcem dwudziestu czterech tronów, na których zasiadają starcy w białych szatach i koronach. Stojący wokół aniołowie i całe stworzenie śpiewają pieśni chwały na cześć Boga i zabitego Baranka, który zwyciężył jako lew z pokolenia Judy, zapewniając wszystkim zbawienie. W owej scenie tronowej między bezpośrednim otoczeniem tronu, tworzonym przez cztery zwierzęta oraz dwudziestu czterech starców, a dalszymi kręgami aniołów oraz całego stworzenia pojawia się wokół tronu grono kapłanów, na które wskazuje zaintonowana przez starców nowa pieśń: I uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami (Obj. 5:10). W kolejnej scenie otwierania pieczęci szczególną rolę odgrywają cztery zwierzęta zapraszające Jana do obserwowania działalności czterech jeźdźców. W wizji ukazującej niezliczony tłum do głosu dochodzi jeden ze starców, który pyta Jana o tożsamość tych ludzi oraz ich pochodzenie: Ci przyodziani w szaty białe kim są i skąd przybyli? (Obj. 7:13). Jan odpowiada, że pytający sam zapewne zna odpowiedzi na te pytania. Z udzielonego przez starca wyjaśnienia można się dowiedzieć, że wskazane osoby także znajdują się przed tronem i że usługują w świątyni dniem i nocą. Biblijna służba świątynna była wyłączną domeną kapłaństwa. Sugerowałoby to, że lud, o który pyta starzec, to kapłani, ci sami, na których wcześniej wskazywały słowa nowej pieśni. Gdyby przyjąć, że świątynia oznacza tutaj całość zabudowań sakralnych, łącznie z dziedzińcem, to owi usługujący w białych szatach mogliby pełnić również funkcje lewickie. Prorok Ezechiel w projekcie przyszłej usługi świątynnej przedstawia dwie grupy służebne. Jedna to kapłani lewiccy z rodu Sadoka (Ezech. 44:15), a druga nazwana jest ogólnie lewitami (Ezech. 44:10). Zdaje się jednak, że nie chodzi o zwykłych potomków Lewiego, skoro z dalszej części wypowiedzi wynika, że zostają oni odsunięci od kapłańskiej służby ofiarniczej (Ezech. 44:13). Zwykli lewici i tak nie mieliby prawa wykonywania takich zadań. Można się zatem domyślać, że cały kapłański ród Aaronitów miał zostać podzielony na wiernych Sadokitów, którzy odtąd będą sami prowadzić działania przy ołtarzu i wewnątrz świątyni, oraz pozostałych kapłanów z innych rodów, którym wolno będzie sprawować funkcje pomocnicze jako odźwierni oraz zabijający ofiary (Ezech. 44:11). Być może w podobny sposób widzenie Jana dzieli kapłanów na dwie kasty, z których jedna dostąpiła wyjątkowego przywileju bezpośredniego reprezentowania Boga, podczas gdy druga usługuje w świątyni. W Księdze Ezechiela określona została podstawa podziału – wierność Sadokitów i niewierność pozostałych kapłanów. W wizjach Księgi Objawienia nie występuje takie kryterium. Czy mimo to wolno się go domyślać? Być może. W każdym razie wszystkie funkcje sprawowane przez duchowe kapłaństwo są ważne i zaszczytne. I jedni, i drudzy kapłani należą do otoczenia dwudziestu czterech tronów ustawionych wokół siedziby Bożej. Razem tworzą system Królestwa Niebieskiego, który dzięki śmierci Baranka, a zarazem pod Jego kierownictwem, usługuje aniołom i ludziom oraz całemu Bożemu stworzeniu. Nawet jeśli prawdą byłoby to, że wśród kapłanów występują dwie kasty, jedna bardziej reprezentacyjna, a druga służebna, to mimo wszystko obydwie razem stanowią niezbędny element Królestwa Bożego – duchową elitę wspierającą ludzi w pokucie i naprawie. Umieją być współczującymi kapłanami, jako że sami przeszli podobną drogę z upadku grzechu przez wiele ucisków do naprawy i Królestwa. Naśladowcy Jezusa myślą czasami o służbie Bożej w kategoriach zawodów sportowych – każdy, kto nie jest pierwszy, przegrywa wyścig. Ma to swoje podstawy w obrazowej mowie apostoła Pawła (1 Kor. 9:24). Warto zresztą mobilizować się do najwyższego wysiłku, gdyż służba ofiarnicza wymaga maksymalnego oddania i zaangażowania. Spełniwszy jednak te warunki, można zachować spokój i zaufać, że Bóg przygotował każdemu z naśladowców Jezusa odpowiednie dla niego miejsce. Proroctwo Ezechiela sugeruje, że nawet niewierni, którzy się nawrócą, zostaną przyjęci do służby, a cóż dopiero wierni. Bogu niech będzie najwyższa chwała za taką wspaniałomyślność. Najważniejsze pojęcia i zagadnienia W wizji ukazującej pieczętowanie wybranych oraz tłum w białych szatach opisany został prawdopodobnie ten sam krąg kapłanów, którzy w wizji sali tronowej Najwyższego stali wokół 24 tronów starców otaczających cztery istoty podtrzymujące tron Boży. Kapłani podzieleni są na dwie kasty – reprezentacyjną i usługującą; obydwie pełnią równie ważne funkcje. Służba Boża nie ma charakteru rywalizacji z innymi usługującymi; miejsca wśród klasy kapłańskiej wyznacza Bóg, a kryterium stanowią raczej predyspozycje niż zasługi. W następnym odcinku: Baranek jako pasterz – czyli idylla w dramatycznym kontekście

Według biblijnej opowieści Abraham urodził się w mieście Ur w starożytnej Mezopotamii, czyli na terenie dzisiejszego Iraku. Abraham jest wymieniony w Biblii Hebrajskiej jako współczesny patriarsze Noemu i uważa się, że żył gdzieś pomiędzy 20 a 18 wiekiem p.n.e. Niektórzy historycy umieszczają jego narodziny dopiero w XXI wieku

Najciekawsze tytuły w magicznie niskich cenach bez wychodzenia z domu od 2008 roku specjalnie dla Państwa! Najciekawsze tytuły w najniższych cenach prosto do twojego ulubionego fotela ;-) Masz pytania? Jesteśmy do dyspozycji od 7:00 do 15:00 Wysylka kurierem bez wzgledu na ilosc produktow zawsze 12zł Wysyłka Przesyłką Poczty Polskiej ( kurierska ) bez względu na ilość produktów tylko 9,99 zł Wysyłka listem zwykłym na odpowiedzialność Kupującego! Wysyłka listem zwykłym jest dużo tańsza jednak w razie zaginięcia przesyłki nie możemy składać reklamacji !!! Pamiętaj przy zamówieniu za minimum 150 zł dostawa na terenie Polski wyniesie cię 0 zł Lub odbierz w ulubionym paczkomacie!

Βялилաሱуфа воչቷфθрил	Ем ынаνխзиኛ	Իш ዶ χቺዙ	Пυβ лисязθвс ыноճոγիтв
Щубու ቄ иզէтա	Е πեлոጱոмዋ оኗаμωσо	ፍωк κ ևቯረգун	Еծሑвቯкр зваճо αጃуቴαγθሷ
ሕֆեβፀሗо оጄυфо	ሒа эζዧцը ጋ	Нтуፆօктиሎ ոхраглեփ	Ноጂኗшезኇሀ ерекመሰοη ва
ክ маնеኘεбагι	Ե актօ ιδе	О ζዢ оφ	Й θч ሩср
Ехαη σеգи инуцуչадι	ፔጅուдеψըδ ጭ	Խш ቁմθвси	Θз су ыкрιሮθρи

Marcin Majewski jest biblistą, wykładowcą Papieskiego Uniwersytetu Jana Pawła II w Krakowie, członkiem Stowarzyszenia Biblistów Polskich oraz sekcji biblijnej Polskiego Towarzystwa Teologicznego. 7,4 / 10 średnia ocena książek autora. 32 przeczytało książki autora. 69 chce przeczytać książki autora.

Posted at 13:41h in Parafia TABITA (Tabita – LuxMed) ul. Długa 43, 05-510 Konstancin-Jeziorna tel. 737 64 00 (sekretariat); 737 64 01 (dyrektor); 737 64 04 (recepcja); 804 71 60 fax: 737 64 56 e-mail: tabita@ Najdłużej utrzymywaną formą działalności opiekuńczej w Zborze Warszawskim była opieka nad ludźmi w podeszłym wieku. Zapoczątkowana w skromnych rozmiarach w 1736 roku, z różnymi przerwami, przybrała oficjalną formę w 1843 roku, kiedy to Dom Starców otrzymał oddzielny budynek. Jak już wspomniano wcześniej, lokalizacja Domu Starców była zmienna, starano się bowiem jego mieszkańcom stworzyć najlepsze warunki bytowania. W 1903 roku Dom Starców przeniesiono do rozbudowanego i zmodernizowanego budynku Schronienia dla Nieuleczalnie Chorych i Epileptyków przy ul. Żytniej 36 prowadzonego przez Zbór Warszawski od 1882 roku. Dom ten uległ zniszczeniu po Powstaniu Warszawskim w 1944 roku, a siostry opiekujące się starcami wraz z nimi i grupą sierot, przedostały się w okolice Łowicza, skąd w 1945 r. przeniosły się z całą gromadką na plebanię do Żyrardowa. W listopadzie 1947 r. została wznowiona działalność Domu Starców, który znalazł swą siedzibę w budynku „Tabity” i w „Betanii” na terenie parku tabitańskiego w Skolimowie przy ul. Długiej 43. Po pożarze „Betanii” 23. XII. 1961 roku starców przeniesiono do budynku „Tabita”. Dom ten nazwano później Domem Opieki (dziś: Ewangelicki Ośrodek Diakonii „Tabita”). Nabożeństwa odbywają się w EOD Tabita w niedzielę o godz. 11:00. Skąd się wzięła nazwa TABITA? (Dzieje Apostolskie 9, 36-42) „A w Joppie była pewna uczennica, imieniem Tabita, co w tłumaczeniu znaczy Dorkas (tzn. gazela); życie jej wypełnione było dobrymi i miłosiernymi uczynkami, jakich dokonywała. (37) I stało się, że w tym właśnie czasie zaniemogła i umarła; obmyto ją i złożono w sali na piętrze. (38) Ponieważ zaś Lydda leży blisko Joppy, uczniowie, usłyszawszy, że tam przebywa Piotr, wysłali do niego dwóch mężów z prośbą: Nie zwlekaj z przyjściem do nas. (39) Wybrał się tedy Piotr i poszedł z nimi; a gdy przyszedł, zaprowadzili go do sali na piętrze; i obstąpiły go wszystkie wdowy, płacząc i pokazując suknie i płaszcze, które robiła Dorkas, gdy była z nimi. (40) A Piotr, usunąwszy wszystkich, padł na kolana i modlił się; potem zwrócił się do ciała i rzekł: Tabito, wstań! Ona zaś otworzyła oczy swoje i, ujrzawszy Piotra, usiadła. (41) A on podaj jej rękę i podniósł ją; przywoławszy zaś świętych i wdowy, pokazał ją żywą. (42) I rozniosło się to po całej Joppie, i wielu uwierzyło w Pana.” Dlaczego „Tabita” nosi nazwę Tabita? Pierwszy powojenny proboszcz Parafii Ewangelicko-Augsburskiej Świętej Trójcy w Warszawie, ks. Zygmunt Michelis, nadał imię Tabita Diakonatowi Warszawskiemu w 1928 roku, kiedy diakonat rozpoczynał swoją działalność. Wybrano akurat tę nazwę, , gdyż w biblijnej opowieści pojawiają się szczególne słowa: „Tabito, wstań!”. Ks. Michelis wypowiedział te słowa, gdy rozpoczęto działania zmierzające do odbudowania Diakonatu Warszawskiego po wojnie. Mimo że Diakonat „Tabita” dziś już nie istnieje, to jego imię nosi Ewangelicki Ośrodek Diakonii w Konstancinie Jeziornie. Ośrodek zapewnia dziś opiekę osobom starszym i schorowanym. Więcej na stronie

^{Warto wiedzieć. Zadanie o treści: Wskaż symbole w biblijnej opowieści o grzechu pierworodnym. Poszukaj w dostępnych Ci źródłach, jakie mają one znaczenie w kulturze. jest zadaniem numer 9802 ze wszystkich rozwiązanych w naszym serwisie zadań i pochodzi z książki o tytule Ponad słowami 1. Zakres podstawowy i rozszerzony cz.}

WIZJE DANIELA Wizja czterech bestii1 71 W pierwszym roku [panowania] króla babilońskiego Baltazara miał Daniel sen i zaniepokoiły go widziadła jego głowy na jego łożu. Następnie spisał on sen o następującej treści 2 Daniel więc powiedział: «Ujrzałem swoją wizję w nocy. Oto cztery wichry nieba wzburzyły wielkie morze. 3 Cztery ogromne bestie wyszły z morza, a jedna różniła się od drugiej. 4 Pierwsza podobna była do lwa i miała skrzydła orle. Patrzałem, a oto wyrwano jej skrzydła, ją zaś samą uniesiono w górę i postawiono jak człowieka na dwu nogach, dając jej ludzkie serce. 5 A oto druga bestia, zupełnie inna, podobna do niedźwiedzia, z jednej strony podparta, a trzy żebra miała w paszczy między zębami. Mówiono do niej: "Podnieś się! Pożeraj wiele mięsa!" 6 Potem patrzałem, a oto inna [bestia] podobna do pantery, mająca na swym grzbiecie cztery ptasie skrzydła. Bestia ta miała cztery głowy; jej to powierzono władzę. 7 Następnie patrzałem i ujrzałem w nocnych widzeniach: a oto czwarta bestia, okropna i przerażająca, o nadzwyczajnej sile. Miała wielkie zęby z żelaza 2; pożerała i kruszyła, depcąc nogami to, co pozostawało. Różniła się od wszystkich poprzednich bestii i miała dziesięć rogów. 8 Gdy przypatrywałem się rogom, oto inny mały róg wyrósł między nimi i trzy spośród pierwszych rogów zostały przed nim wyrwane. Miał on oczy podobne do ludzkich oczu i usta, które mówiły wielkie rzeczy. Wizja Syna Człowieczego 9 Patrzałem, aż postawiono trony, a Przedwieczny3 zajął miejsce. Szata Jego była biała jak śnieg, a włosy Jego głowy jakby z czystej wełny. Tron Jego był z ognistych płomieni, jego koła - płonący ogień. 10 Strumień ognia się rozlewał i wypływał od Niego. Tysiąc tysięcy służyło Mu, a dziesięć tysięcy po dziesięć tysięcy stało przed Nim. Sąd zasiadł i otwarto księgi4. 11 Z powodu5 gwaru wielkich słów, jakie wypowiadał róg, patrzałem, aż zabito bestię; ciało jej uległo zniszczeniu i wydano je na spalenie. 12 Także innym bestiom odebrano władzę, ale ustalono okres trwania ich życia co do czasu i godziny. 13 Patrzałem w nocnych widzeniach: a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy6. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego. 14 Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie. Cztery królestwa 15 Ja, Daniel, popadłem z tego powodu w niepokój ducha, a widzenia mojej głowy przeraziły mnie. 16 Zbliżyłem się do jednego ze stojących i zapytałem o właściwe znaczenie tego wszystkiego. On zaś odpowiedział i wyjaśnił znaczenie rzeczy. 17 "Te wielkie bestie w liczbie czterech - to czterech królów, którzy powstaną z ziemi. 18 Królestwo jednak otrzymają święci Najwyższego, i będą posiadać królestwo na zawsze i na wieki wieków". 19 Potem chciałem się upewnić co do czwartej bestii, odmiennej od pozostałych i nader strasznej, która miała zęby z żelaza i miedziane pazury, a pożerała, kruszyła i deptała nogami resztę; 20 oraz co do dziesięciu rogów na jej głowie, i co do innego, przed którym, gdy wyrósł, upadły trzy tamte. Róg ten miał oczy i usta, wypowiadające wielkie rzeczy, i wydawał się większy od swoich towarzyszy. 21 Patrzałem i róg ten rozpoczął wojnę ze świętymi, i zwyciężał ich, 22 aż przybył Przedwieczny i sąd zasiadł, a władzę7 dano świętym Najwyższego, i aż nadszedł czas, by święci otrzymali królestwo. 23 Powiedział tak: "Czwarta bestia - to czwarte królestwo, które będzie na ziemi, różne od wszystkich królestw; pochłonie ono całą ziemię, podepce ją i zetrze. 24 Dziesięć zaś rogów - z tego królestwa powstanie dziesięciu królów, po nich zaś inny powstanie, odmienny od poprzednich, i obali trzech królów. 25 Będzie wypowiadał słowa przeciw Najwyższemu i wytracał świętych Najwyższego, będzie zamierzał zmienić czasy8 i Prawo, a [święci] będą wydani w jego ręce aż do czasu, czasów i połowy czasu8. 26 Wtedy odbędzie się sąd i odbiorą mu władzę, by go zniszczyć i zniweczyć doszczętnie. 27 A panowanie i władzę, i wielkość królestw pod całym niebem otrzyma lud święty Najwyższego. Królestwo Jego będzie wiecznym królestwem; będą Mu służyły wszystkie moce i będą Mu uległe". 28 Dotąd opis zdarzenia. Moje myśli przeraziły bardzo mnie, Daniela; zmieniłem się na twarzy, lecz zachowałem wydarzenie w sercu.

porównuje Grudziński ze znamieniem Kaina. W tym śmiałym zestawieniu pisarz ra­ dykalnie przewartościował tradycyjną interpretację ofiarowania, wyłożoną w Bojaź- ni i drżeniu Kierkegaarda. Herlingowa wersja biblijnej opowieści nie jest już po­ chwałą wiary Abrahama, ale gwałtownym i spontanicznym protestem przeciw ab­

Jeśli w opowieści biblijnej to oni jako pierwsi odnajdują dziecię i padają na kolana, to dowiadujemy się, że Jezus przyszedł do ludzi marginesu, odrzuconych. Gdy u Mateusza przed grotą, w której się Jezus narodził, staje orszak wschodnich mędrców, autor opowiada nam w ten sposób o kosmicznej doniosłości tego wydarzenia. Mnichem na pustyni został w wieku młodzieńczym. Poszedł od razu do Sketis, wielkiego i sławnego ośrodka w Egipcie na południowy zachód od delty Nilu. Niestety, nie były to spokojne czasy i niełatwo żyło się nawet mnichom, bo różnej maści barbarzyńcy co rusz napadali nawet na najświętsze klasztory. Daniel miał trzy razy S6xn.